Jeśli masz garb, operacja plastyczna nosa może być rozwiązaniem. Istnieją dwa rodzaje operacji plastycznej nosa: otwarta i zamknięta. Otwarta operacja nosa pozwala Twojemu chirurgowi na dodanie definicji i kształtu. Zamknięta operacja nosa pozwala chirurgowi usunąć garb, ale może pozostawić pseudo-garb.
rhinoplastyka usuwa garb
Garb w mostku nosowym może być wynikiem nadmiaru kości lub chrząstki. Czasami występują oba te czynniki. Tak czy inaczej, zabieg rhinoplastyki może poprawić ogólny wygląd nosa. Zabieg polega również na ponownym nałożeniu skóry na mniejszą strukturę nosa. Proces ten pozwala na zachowanie naturalnej elastyczności skóry.
W niektórych przypadkach, chirurg może użyć przeszczepu rozpierającego, aby ustabilizować środek nosa po usunięciu garbu. Przeszczepy te to cienkie paski kości lub chrząstki, które umieszcza się na ścianie przegrody. Większe garby mogą sprawić, że nos będzie wydawał się szeroki od przodu. Chirurdzy mogą również odciąć kość, aby zwęzić nos. Może to jednak wpłynąć na oddychanie.
Chirurg musi mieć doświadczenie w tego typu zabiegach. Ta skomplikowana procedura wymaga doświadczonego chirurga plastycznego twarzy z dużym doświadczeniem w rhinoplastyce. Dr Kolstad, podwójnie certyfikowany chirurg plastyczny twarzy w San Diego, specjalizuje się w redukcji garbu grzbietowego. Ma on wieloletnie doświadczenie w leczeniu pacjentów z deformacją garbu grzbietowego i tworzeniu pięknego mostu nosowego.
Podejście otwarte jest bardziej powszechne niż podejście zamknięte. Chirurg najpierw usuwa tkanki miękkie garbu, a następnie usuwa resztki przegrody. Po usunięciu garbu wycina się jego część chrzęstną i kostną skalpelem nr. 15. Jeśli nos jest cienki, do usunięcia przegrody chrzęstnej używa się wiertła diamentowego. Następnie stosuje się morselizer w celu spłaszczenia i zmiażdżenia połączenia kostno-chrzęstnego.
Inną częstą przyczyną powstawania garbów grzbietowych jest uraz nosa. Powoduje on oddzielenie się górnej chrząstki bocznej od przegrody. W takich przypadkach kość nosowa wystaje, przez co wydaje się bardziej wydatna. Na skutek tego urazu nos może również puchnąć. W takim przypadku ważne jest, aby skorzystać z pomocy certyfikowanego chirurga plastycznego twarzy, który oceni Twój przypadek. Twój chirurg oceni uszkodzenie i określi, czy jest ono trwałe. Celem tego zabiegu jest stworzenie gładkiego, symetrycznego mostka nosowego.
Usunięcie nosa jest operacją kosmetyczną, która polega na usunięciu nadmiaru skóry i chrząstki z nosa. Nie jest to szybki zabieg i może zająć kilka operacji, aby osiągnąć pożądane rezultaty. Procedura trwa około godziny i obejmuje niewielkie środki przeciwbólowe i niektóre leki przeciwbólowe. Okres rekonwalescencji dla tego zabiegu wynosi zazwyczaj trzy tygodnie.
przeszczep radixu powoduje deformację pseudo-garbową
przeszczep radixu, podejście do chirurgii deformacji nosa, pomaga stworzyć bardziej naturalnie wyglądający wynik dla pacjentów z rhinoplastyką z niedorozwiniętym radixem. Ten przeszczep tkanki umieszczany jest pod skórą i mięśniami, aby podnieść obniżoną tkankę miękką i przywrócić prostszy profil. Zazwyczaj do tego zabiegu wykorzystuje się przeszczep chrząstki lub powięzi. Przeszczepy
Radix są wykonywane z jednej warstwy lub układane w stos. Krawędzie są przycinane, skośnie ścinane i muskane, aby zmniejszyć widoczność przeszczepu po zabiegu. Przeszczep jest następnie umieszczany w rozciętej kieszonce, a chirurg ocenia jego położenie, aby upewnić się, że jest w prawidłowej pozycji. Następnie chirurg zabezpiecza go szwem przezskórnym, aby zapobiec jego migracji po zabiegu.
Inną przyczyną deformacji pseudogarbka po operacji nosa jest niedorozwój radix. Radix to górna, kostna część nosa. Radix może być słabo rozwinięty lub silny. W każdym przypadku podniesienie radix powoduje zbliżenie idealnej linii profilu do garbu, co daje bardziej naturalny efekt.
Częstość występowania deformacji pooperacyjnych wynosi od 5% do 15%. W mojej własnej serii miałem średnio 3,6%. Ta liczba jest porównywalna z innymi seriami. Jednak częstość występowania deformacji po rhinoplastyce jest bardzo zróżnicowana i trudno jest porównać wyniki dwóch różnych chirurgów. W niektórych przypadkach pacjenci są kierowani do innego chirurga.
Przeszczepy radix są jedną z najczęstszych przyczyn deformacji pseudo-garbka po rhinoplastyce. Chirurg powinien ocenić relację radixu do grzbietu i zdecydować o odpowiednim podejściu chirurgicznym dla plastyki o zrównoważonym profilu. Jeśli radix jest zbyt głęboki, może to spowodować powstanie pseudo-garbka. Ponadto głęboki radix może uwypuklić wypukłość grzbietu.
Chirurg powinien upewnić się, że radix jest w odpowiedniej proporcji, a grzbiet jest prosty lub lekko wypukły. Nos powinien mieć proporcje pomiędzy 3 a 5 mm szerokości. Grzbiet powinien być przesunięty o co najmniej 2 mm w stosunku do linii od nasady do czubka, a przegroda nosowa powinna być wklęsła lub wypukła. Niewystarczająco wyprofilowany wierzchołek i głęboki radix mogą również stworzyć iluzję garbu grzbietowego. Aby tego uniknąć, chirurg powinien mieć wysokie umiejętności i wiedzę na temat anatomii nosa.
Usunięcie garbu psuje naturalną anatomię środkowej trzeciej części nosa. Środkowa trzecia część nosa składa się z dwóch oddzielnych struktur: górnych chrząstek bocznych i dolnej trzeciej części kości nosowej. Kości te są połączone naturalnym przejściem, które jest unikalne dla nosa. Usunięcie garbu zaburza tę relację, co może spowodować zapadnięcie się wewnętrznej zastawki nosowej i powstanie wydatnej przegrody.
rhinoplastyka vs. spreader grafts
Chociaż te dwie procedury nie są całkowicie porównywalne, często są stosowane razem w podobnych celach. Procedury te poprawiają wygląd przewodów nosowych i poprawiają przepływ powietrza w nosie. W rzeczywistości, przeszczepy spreadera są obecnie jedną z najczęstszych procedur poprawy wewnętrznej zastawki nosowej. Procedura ta zyskała również na popularności, ponieważ kultura rhinoplastyki zmieniła się z podejścia redukcyjnego na podejście skoncentrowane na powiększaniu. Zmiana preferencji jest w dużej mierze przypisywana preferencjom pacjentów.
Przeszczepy rozdzielające są bardziej konserwatywną procedurą, która dodaje objętości do środkowej części sklepienia nosa poprzez wypchnięcie strony nozdrza na zewnątrz. Można je wykorzystać do różnych celów, takich jak przywrócenie przyjemnej linii estetycznej łuku brwiowego.
Przeszczepy rozdzielające wykonuje się poprzez wycięcie prostokątnego segmentu chrząstki z przegrody nosowej pacjenta. Chrząstka ta może pochodzić z różnych źródeł, w tym z chrząstki małżowiny usznej. Chrząstka kostna jest jednak rzadziej wykorzystywana ze względu na ryzyko wystąpienia odmy opłucnowej. Przeszczepy rozpierające mogą być umieszczane zarówno poprzez podejście endonasalne, jak i zewnętrzne.
Przeszczepy rozpierające zostały po raz pierwszy opisane przez dr Sheena w latach 60. ubiegłego wieku i stały się jednym z najczęściej wykonywanych rodzajów plastyki nosa. Procedury te są najbardziej skuteczne w przywracaniu środkowej części nosa. Mogą one poprawić zwężoną przegrodę i poprawić wygląd wewnętrznej zastawki nosowej.
Garbaty nos jest jednym z najczęstszych powodów wykonywania operacji plastycznych nosa. Chirurgiczne usunięcie garbu pozostawia płaski dach, ale pogarsza kąt nachylenia zastawki nosowej. W takich przypadkach umieszcza się przeszczepy rozpierające, aby zapobiec zapadaniu się zastawki nosowej. Procedura ta pomaga również przywrócić linię brwiowo-nosową.
Chociaż rhinoplastyka jest bardzo częstym zabiegiem w Stanach Zjednoczonych, dane na ten temat są wciąż ograniczone. Istnieje niewiele badań, które analizują wyniki funkcjonalne otwartej i zamkniętej rynoplastyki z przeszczepem rozporowym. Niniejsze badanie miało na celu zbadanie obiektywnych i subiektywnych wyników funkcjonalnych przeszczepów rozporowych w rhinoplastyce.
Nowa technika, auto-spreader flap, została opracowana jako alternatywa dla przeszczepów typu spreader. Procedura ta jest mniej inwazyjna niż przeszczepy spreadera. Składa się z chrząstki, która jest nawinięta na siebie w celu utworzenia płata. Technika ta ma wiele zalet i oszczędza pacjentowi niepotrzebnej chorobowości i czasu.
rhinoplastyka a zamknięta rhinoplastyka
Istnieją dwa podstawowe podejścia do usuwania garbu na nosie. Jedno z nich polega na podejściu zamkniętym, natomiast drugie wymaga przeprowadzenia zabiegu otwartego. Pierwsza z nich pozostawia mniej blizn i pozwala chirurgowi na przebudowę czubka nosa w celu uzyskania bardziej zrównoważonego kształtu.
Po każdej z tych procedur, pacjent będzie odczuwał obrzęk i zasinienie przez pierwsze kilka tygodni. Obrzęk będzie zależał od ilości usuniętej tkanki i ułożenia nowego nosa. Leki przeciwbólowe mogą pomóc w jej złagodzeniu. Pacjenci powinni unikać forsownych zajęć przez cztery do sześciu tygodni. Pełne gojenie trwa około roku.
W niektórych przypadkach, zamknięta plastyka nosa może być użyta do rozwiązania problemu niewielkiego garbu. Chirurg określi, czy garb jest wykonany z chrząstki czy z kości, a następnie zastosuje minimalnie inwazyjną technikę chirurgiczną. Ze względu na minimalną inwazyjność, zamknięta plastyka nosa może być wykonana z minimalnymi bliznami i może dać naturalnie wyglądające rezultaty.
Garb grzbietowy może być spowodowany urazem lub cechą dziedziczną, ale często jest wynikiem uwarunkowań genetycznych. Ważne jest, aby omówić to z chirurgiem plastycznym, aby mógł on określić najlepszy sposób leczenia dla danego przypadku.
Zabieg jest zazwyczaj wykonywany przez małe nacięcie między nozdrzami. Po zagojeniu, blizna ta będzie prawie niewyczuwalna. Wybór otwartej lub zamkniętej techniki rhinoplastyki zależy od pożądanych zmian w nosie. Czas rekonwalescencji jest różny dla każdej procedury.
Chirurg powinien być certyfikowany przez American Board of Facial Plastic and Reconstructive Surgery. Certyfikacja zarządu pokazuje, że przeszedł on wyższe szkolenie i ma lepsze zrozumienie anatomii twarzy. Jeśli często wykonuje zabiegi rhinoplastyki, może mieć głębsze zrozumienie problemów, z którymi borykają się pacjenci i powikłań związanych z tymi zabiegami.
Zamknięta rhinoplastyka jest mniej inwazyjna i powoduje szybszy czas rekonwalescencji niż otwarta rhinoplastyka. Nie jest jednak pokrywana przez ubezpieczenie i wymaga cztero- lub pięciodniowego zwolnienia z pracy.
Podobne tematy
